unutmadık, unutmuyoruz… o yüzden de TEKRAR EDİYORUZ!!! Eskileri karıştırırken, epey öncesinde yazıp çizdiklerime ulaştım… Dün’den Bugün’e birikenlere… Hiç azalmamış, onu fark ettim… Acılarımız hiç azalmamış… Her gün yenileri eklenmiş… Eklendikçe de eskiler geriye düşmüş… Unutmamız istenmiş sanki, yeni acılara yer açmak için eskileri gömmemiz istenmiş… Derine, hep daha derine… Çünkü toprağa yakın yerde yerimiz kalmamış… Hem de hiç… O yüzden, o DÜN’ü tekrar etmek istedim… O yüzden, bir kez daha sordum… Kendime… Cevap vermeye çalıştım… Cevapsız kalanları düşündüm… Unuttuğumuzu sandıklarımızı düşündüm… Bize unutturduklarını sandıklarını düşündüm… Ama bir türlü UNUTAMADIKLARIMIZI düşündüm… Unutmayı beceremediklerimizi, vicdana kazınanları… Kazınırken kanatanları, acıya çığlık ekleyenleri… Sordum… Ama beceremedim… Cevap vermeyi, beceremedim… Yok… Denedim… Cevap için denedim… UNUTARAK YAŞANIR MI dedim… Yaptığımız şey bu mu diye de ekledim… Ve tüm o unutarak yaşadıklarımızı listeledim… Unutmayı beceremediklerimizi, vicdana kazınanları… Kazınırken kanatanları, acıya çığlık ekleyenleri… En çok da… 17 Aralık’ın oybirliğiyle kapatılan karanlığını… Roboski’nin DİNMEYEN çocuk çığlıklarını… Gezi’nin İL İL dolaştırılan Annelerini… Soma’nın savrulan tekmesini… Hrant’ı öldürülenlerin dokunulmazlığını… Suruç’ta patlatılan bombadan damlayan kanı… Ankara Garı’nın ölüme teslim meydanını… Ölenleri… Öldürülenleri… Parça parça edilenleri… Kan parası ile susturulanları… Tek bir özür bile dilenmeyenleri… OLDU BİR KERE denilip geçiştirilenleri… Yok… Denedim… Denedim ama olmadı… Denedim ama UNUTAMADIM… Aslında UNUTMAK istemedim… Çünkü onlar, hepsi, BENİMDİ… Acılarımdı, vicdanımdı… Kanatsa da, nefesimdi… Acıtsa da, kalbimdi… O yüzden vazgeçtim… Denemekten VAZGEÇTİM… Unutarak yaşanmaz, bunu anladım… Unuttukça eksildiğimizi bir kez daha anladım… O yüzden… UNUTMAYIN… 17 Aralık’ın oybirliğiyle kapatılan karanlığını… Roboski’nin DİNMEYEN çocuk çığlıklarını… Gezi’nin İL İL dolaştırılan Annelerini… Soma’nın savrulan tekmesini… Hrant’ı öldürülenlerin dokunulmazlığını… Suruç’ta patlatılan bombadan damlayan kanı… Ankara Garı’nın ölüme teslim meydanını… Ölenleri… Öldürülenleri… Parça parça edilenleri… Kan parası ile susturulanları… Tek bir özür bile dilenmeyenleri… OLDU BİR KERE denilip geçiştirilenleri… O yüzden, gösterin… UNUTMADIĞINIZI gösterin… Çünkü UNUTTURULMAK istenenlere borcumuz var… UNUTARAK YAŞANIR MI diye soranlara CEVABIMIZ var…